Book Description

เจ้าของห้องยังแต่งตัวไม่ครบเครื่อง หากเมื่ออยู่ในชุด 'กางเกงฝรั่ง' กำมะหยี่สีดำ เสื้อขาวอกแข็งเรียบ เขาก็ไม่ดูแปลกตาสำหรับเธอต่อไป แต่บัดนี้ ตาของมณีจันทร์จะเป็นอย่างไรก็สุดรู้คุณหลวงนุ่งผ้าม่วงสวยกว่าท่าทียืนคอยเธอข้างฉากไม้ ตัวตรง สุภาพ ดวงตาใหญ่ เปลือกตาซ้อนขยายกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย ริมฝีปากหนาได้รูปโค้งหยัก ยักเยื้อนแย้มละไมในทีอากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้มณีจันทร์ตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออกมือใหญ่เอื้อมออกมา ทอดให้เธอแตะแต่ปลายนิ้ว เสียงละมุนบอกค่อยๆ"ระวังธรณี ผ้าจะพันขาล้ม"มณีจันทร์รู้สึกคล้ายตัวเองเป็นเจ้าสาว ที่จะถูกส่งตัว คนที่เคย 'เปรี้ยวสุดฤทธิ์' ชักลังเล ยิ้มแหย หันมาทางข้างหลัง แม่ม้วนน่ะ ตามติดไม่มีวันทิ้งระยะไกลเกินวาเด็ดขาด"ท่านกำลังแต่งตัว เร็วๆ เจ้าค่ะ"มณีจันทร์หันหน้าหันหลัง ทำท่าจะหนีเอาดื้อๆ หากคนแตะปลายนิ้วยึดไวัมั่น ตาพราวราวกับรู้สึกในเรื่องเดียวกัน"เชิญ"เสียงนุ่มทอดยาว ไม่มีใครสังเกตว่าปลายหางเสียงสะท้านนิดๆ ด้วยความในใจ...รูปเอยรูปอ่าบรรดาสตรีไม่มีสองยิ่งวินิจพิศโฉมนวลน้องมาต้องโฉลกลักขณาจะนุ่งสิ่งไรก็งามสมจะห่มสิ่งไรก็รับหน้าหญิงทั้งหลายในโลกามีมาไม่เปรียบเจ้าเอย...