در داش آکل خواننده نه تنها با فضای سال های ابتدایی پیدایش مدرنیسم در زمان حکومت رضا شاه آشنا می‌شود بلکه با نویسنده به خانه‌ها و خیابان‌ها می‌رود و از وضع زندگی مردم آگاه می‌شود. صادق هدایت داش آکل را چون مامن و پناهگاهی برای مردمِ کوچه و بازار می‌داند که بدون وجود او بی قیوم و ولی هستند. توصیفات دقیق نویسنده از پوشش و لباس مردان و روایت روان داستان که با پایانی مناسب همراه است، از نقاط قوت این داستان است. هدایت در این داستان کوتاه به تقابل مضامینی چون؛ جامعه و خانواده، عشق و سنت، آزادی و اسارت و در انتها مرگ و زندگی پرداخته‌است.
