مهرداد بهار، با انتشار کتاب اساطیر ایران در سال ۱۳۵۱ در حقیقت گام نخستین را در امر بررسی اساطیر ایران برداشت و پژوهشی را آغاز کرد که هنوز هم با این میزان ژرفا و وسعت و نظم و دقت‌نظر کسی جز خود وی بدان نپرداخته است. اما حاصل مطالعات و پژوهش‌های بعدی وی که بنا بود به شکل پاره‌ی دوم کتاب پژوهشی در اساطیر ایران (۱۳۶۲) درآید ناتمام ماند. کتاب حاضر مشتمل است بر دو پاره یا دو جلد. پاره‌ی نخست که خود حاوی سه فرگرد «آفرینش، مردم و فرجام» است، دربر گیرنده‌ی برگردان فارسی گزیده‌هایی از متن‌های فارسی میانه‌ی "بندهش"، "روایت پهلوی"، "دینکرد هفتم"، "گزیده‌های زادسپرم"، "زند وندیداد"، متن‌های پهلوی و "ارداویرافنامه" است که از تصویر آفرینش، مردم و پایان کار گیتی در ذهن نیاکان ما سخن می‌گویند. فرگرد آفرینش در دوازده بخش، فردگرد مردم در هفت بخش و فرگرد فرجام در چهار بخش تنظیم شده است. پاره‌ی دویم کتاب دربرگیرنده‌ی دو بخش «اسطوره چیست» و بخش ناتمام «سرزمین و مردم» است.
