Ik had nóg een reden om bang te zijn voor Lindsey. Nadat ik haar zag dansen in de tuin van het tehuis waar Dylans oma woont en voordat ze er met die veel te knappe mannelijke nurse vandoor ging, zei ze tegen ‘Jou vind ik aardig.’ Het klonk de rest niet . Ik ‘Dank je.’ ‘Jou en Dylan,’ zei ze. Klonk weer de rest niet . Ik zei niks. Omdat ik het moment niet wilde verpesten. Maar ook omdat ik heel hard zat na te denken waarom. Waarom ze mij en Dylan wél aardig vond. ‘Je kan alleen niet tekenen,’ besloot ze. Daar moest ik een beetje om lachen want het enige wat ik kan, is tekenen. Voor de rest heb je helemaal niks aan mij.
