Prozatorskie studium relacji z autystyczną córką.Kącka szuka odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób współbycie z kimś rozumującym, mówiącym i zachowującym się w odmienny sposób zagina jej własną przestrzeń. Podąża za swoim dzieckiem, jego stanami i odtwarza z pamięci sugestywne epizody wspólnej drogi — od początku wspólnego życia po dziś.Uświadamia sobie — a z czasem także czytelnikom, że życie blisko, najbliżej jak się tylko da, kogoś, kto inaczej porządkuje świat, czyni również z towarzysza tej osoby mieszkańca innej planety. — Jest to książka o inności, ale nie obcości. O inności jako o szansie. O poszukiwaniu ścieżek do siebie wzajem — mówi „Wyborczej" Eliza Kącka, literaturoznawczyni, krytyczka.
